Historia nowożytna Gdańska

Koniec średniowiecza nie była dla Gdańska dobrym okresem. Bogactwo miasta i jego otwarcie kulturowe i tolerancja dla szybkiego rozwoju naukowego i społecznego doprowadziły do silnych napięć po rozpowszechnieniu się reformacji w Europie. Dochodziło do konfliktów na tle religijnym, którym kres położyła dopiero brutalna interwencja wojsk polskich. 

W drugiej połowie XVI wieku miasto powróciło do stabilnego stanu – król Stefan Batory potwierdził wszystkie wcześniejsze przywileje Gdańska i ustanawiając tolerancyjne ustawodawstwo religijne spowodował, że zaczęli się tu chronić obywatele różnych krajów europejskich prześladowanych ze względu na religię. Okazał się to być kolejny impuls rozwojowy dla miasta gdyż imigranci w wielkiej części byli ludźmi doskonale wykształconymi i majętnymi.

Okres przynależności Gdańska do Polski zakończył się aneksją Pomorza Gdańskiego przez Prusy w 1793 roku. Razem z tym faktem rozpoczął się okres systematycznego upadku miasta. Przez 7 lat trwały nadzieje na powrót do świetności gdy Napoleon ustanowił na początku XIX wieku Wolne Miasto Gdańsk. Niestety Prusy szybko przejęły ponownie kontrole nad obszarem. W Królestwie Prus Gdańsk był marginalizowany i dopiero budowa kolei w połowie XIX wieku łączącej go z Berlinem i Warszawą zapewniła miastu ekonomiczny drugi oddech.